“…αυτή η τέχνη απαιτούσε, πέρα από την έμπνευση του ως συνθέτης, τις διδακτικές του ικανότητες. Και ήταν αυτή η νέα και επιτακτική ανάγκη να σχηματιστεί μια οικογένεια υποστηρικτών της στέρεας διδασκαλίας του, που ένωσε αυτή την ομάδα μαθητών, η οποία, αν και δεν ήταν και δεν μπορούσε να είναι πολυάριθμη, ήταν καλά προετοιμασμένη και οργανωμένη με θέρμη για να συνεχίσει το έργο του.’’ 

(Φελίπε Πεδρέλ για τον Τάρεγκα, 1916)

Αν και το όνομα του κιθαριστή Φρανθίσκο Τάρεγκα (1852-1909) χαίρει μεγάλης αναγνώρισης, λίγα γνωρίζουμε για την παιδαγωγική του προσέγγιση καθώς ο Ισπανός δάσκαλος, συνθέτης και ερμηνευτής δεν άφησε πίσω του καμία ολοκληρωμένη μέθοδο. Το γεγονός αυτό δίχασε μετά το θάνατο του την ισπανική κιθαριστική κοινότητα σε ΄Ταρεγκόφιλους’, όπως τους αποκαλούσε ο Αντρές Σεγκόβια, και μη. Η πρώτη πλευρά αποτελούνταν από τους άμεσους μαθητές του που άρχισαν να γράφουν προς τιμήν του μεθόδους, βιβλία και πολλά δημοσιεύματα ενώ από την άλλη αυτοί που τον αμφισβήτησαν ως δάσκαλο. Αν και τα χαρακτηριστικά των μεθόδων, γραμμένα από τους μαθητές του, στήσανε τις βάσεις της παιδαγωγικής της κλασικής κιθάρας στον 20ο αιώνα, μετά το τέλος και του τελευταίο κοντινού του μαθητή Εμίλιο Πουγιόλ, άρχισε η κληρονομιά του μεγάλου κιθαριστή να παρερμηνεύεται και να υποτιμάται από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Παράλληλα το όργανο και οι χορδές άλλαζαν κατασκευαστικά και μαζί τους άλλαζαν και οι ερμηνευτικές μόδες οι οποίες κατέρριπταν τη τεχνοτροπία της παλιάς σχολής. 

Ποιες ιδέες του δασκάλου Τάρεγκα πέρασαν στην επόμενη γενιά κιθαριστών και ποιο ήταν τελικά το αποτύπωμα της σχολής αυτής ήταν αντικείμενο της έρευνα μας με βάση τις πρωτογενείς πηγές, μεταξύ άλλων, στο πρόσφατο αρχείο ‘Φερνάντο Αλόνσο’ στο Μουσείο Οργάνων της Βαρκελώνης. Έτσι, αναλύουμε ζητήματα παιδαγωγικής, ιστορικής συνέχειας και οργανολογικής εξέλιξης και τα συνδυάζουμε για πρώτη φορά με εφαρμοσμένη έρευνα σε όργανα και χορδές εποχής. Τα νέα αυτά στοιχεία που προκύπτουν αναδεικνύουν τη βαθιά συμβολή του Τάρεγκα στην εξέλιξη της κιθάρας του 20ου αιώνα. Ακόμα σημαντικότερο, η νέα ματιά που προκύπτει στην προσέγγιση της διδασκαλίας του μπορεί να μας εμπνεύσει για εφαρμογές στη σύγχρονη παιδαγωγική. 

• Εμπειρίες, αξίες και πρακτικές της μουσικής και ηχητικής εκπαίδευσης
• Προγράμματα σπουδών και κριτική προσέγγιση
• Ιστορικές και πολιτισμικές διαστάσεις και σύγχρονες εκπαιδευτικές πρακτικές
• Δια βίου μάθηση των εκπαιδευτικών μουσικής
• Εναλλακτικά μουσικά όργανα

Ο Γ.Ε. είναι διδάκτωρ στις Τέχνες και κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Κλασική κιθάρα και Παλιά Μουσική) από το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο/ Βασιλικό Κονσερβατόριο των Βρυξελλών. Σπούδασε κλασική κιθάρα στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στο Κρατικό Ωδείο Θες/νίκης, Δημοτικό Ωδείο και Μουσικό Σχολείο Δράμας. 

Δάσκαλοι του υπήρξαν οι περίφημοι κιθαριστές Έλενα Παπανδρέου, Θάνος Μήτσαλας, Αντιγόνη Γκόνη, Oscar Ghiglia, Carles Trepat και οι λαουτίστες Xavier Diaz-Latorre, Nicolas Achten και Dirk De Hertogh.

Εργάστηκε μεταξύ άλλων ως βοηθός κιθάρας και έρευνας στο Βασιλικό Κονσερβατόριο Βρυξελλών από το 2014-2021, στο Δημοτικό Ωδείο της Μπρυζ και στο Ισπανικό Ινστιτούτο Θερβάντες. Έχει δώσει ρεσιτάλ και διαλέξεις σε χώρες όπως Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Αγγλία, Αυστραλία, Χονκ-Κονγκ καθώς και στην Ελλάδα ένω άρθρα του έχουν εκδοθεί σε διεθνή περιοδικά. 

Το 2019 κυκλοφόρησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με έργα του ισπανικού μοντερνισμού με την Βελγική εταιρεία Passacaille records. 

Από το 2022 διδάσκει κλασική κιθάρα και μουσική δωματίου στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.