Η προφορική αυτή παρουσίαση εξετάζει τα μουσικά φεστιβάλ ως μη τυπική μορφή μουσικής εκπαίδευσης. Επιδιώκει να παρουσιάσει τα ερευνητικά πορίσματα μιας μεταπτυχιακής έρευνας, που διερεύνησε σε βάθος τις ποιότητες του Φεστιβάλ Χόρτου-Μαγνησίας και των σεμιναρίων του Γιώργου Χατζηνίκου προκειμένου να αναδειχθεί η επίδρασή τους στην καλλιτεχνική και επαγγελματική ταυτότητα των συμμετεχόντων. Η διεθνής βιβλιογραφία περιλαμβάνει λίγες έρευνες για τις εκπαιδευτικές προεκτάσεις των μουσικών φεστιβάλ (Karslen, 2009, Lell, 2019). Οι περισσότερες τα εξετάζουν ως καταναλωτικό προϊόν, ενώ λιγότερες μελετούν τα κίνητρα συμμετοχής σε αυτά (Packer & Ballantyne, 2011). Η έρευνα φιλοδοξεί να παρέχει χρήσιμα δεδομένα για τη διδασκαλία της μουσικής και να προτρέψει μουσικούς και ακροατές να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με αυτήν. Εξετάζει την κλασική μουσική εκτός τυπικών πλαισίων, ακολουθώντας το άνοιγμα της μουσικής εκπαίδευσης στην κοινωνία. Για τη διεξαγωγή της έρευνας αξιοποιήθηκε η ποιοτική μεθοδολογία και συγκεκριμένα η μελέτη περίπτωσης. Κύριο εργαλείο συλλογής δεδομένων αποτέλεσε η αφηγηματική συνέντευξη, η οποία αποτελεί μη δομημένο εργαλείο που διαφωτίζει τόσο την προσωπική ιστορία του κάθε υποκειμένου όσο και το πλαίσιο στο οποίο αυτή διαδραματίζεται (Muylaert et al., 2014). Η τριγωνοποίηση επιτεύχθηκε με την αξιοποίηση αρχειακού υλικού και τεκμηρίων που προσκόμισαν οι συμμετέχοντες στην ερευνήτρια. Το ερευνητικό υλικό αναλύθηκε με τη μέθοδο της θεματικής ανάλυσης.  Ως θεωρητικό πλαίσιο αξιοποιήθηκε η θεωρία της εγκαθιδρυμένης μάθησης των Lave & Wenger (1991) - το φεστιβάλ αποτέλεσε την κοινότητα πρακτικής, όπου η μάθηση πραγματωνόταν με νόμιμη περιφερειακή συμμετοχή. 

 Τα ευρήματα έδειξαν ότι το Φεστιβάλ Χόρτου απευθύνεται σε ειδήμονες αλλά και αμύητο κοινό, ενθαρρύνοντας τον πολιτιστικό διάλογο. Η μουσική συνδέεται με τον εαυτό και προάγει τον αυτοπροσδιορισμό, μέσα από βιωματικές διαδικασίες. Παράλληλα, η ομαδική δράση καλλιεργεί την αίσθηση του ανήκειν και τις επικοινωνιακές δεξιότητες, ενώ η φύση ενισχύει την απελευθέρωση από τους περιορισμούς της αστικής ζωής. Τα πορίσματα της παρούσας έρευνας μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για προεκτάσεις στον τομέα της μουσικής εκπαίδευσης. H τυπική και μη τυπική μάθηση συνυπάρχουν και οι δύο με ποικίλες αλληλεπιδράσεις σε μια τυπική τάξη (Folkestad, 2006). Υπό το πρίσμα αυτό, θα μπορούσαν να εφαρμοστούν προσαρμοσμένες οι πρακτικές διδασκαλίας που αναδύονται, και να εξεταστεί η αποτελεσματικότητά τους σε τυπικά εκπαιδευτικά πλαίσια. Επιπλέον, μελέτες σχετικά με την ποικιλομορφία των μουσικών δραστηριοτήτων και της μάθησης σε συγκεκριμένες τοπικές κοινωνίες αποκαλύπτουν τη δομή της μουσικής κοινότητας ως έναν σταθερό και απαραίτητο παράγοντα για τη μουσική μάθηση (Veblen, 2018). Το παραπάνω, σε συνδυασμό με την ανάδειξη της ομάδας ως σημαντικό παράγοντα εκμάθησης της μουσικής στην παρούσα εργασία, εγείρει σκέψεις για την αξιοποίηση ποικίλων ομαδικών δράσεων στη μουσική διδασκαλία. 

• Εμπειρίες, αξίες και πρακτικές της μουσικής και ηχητικής εκπαίδευσης
• Κοινωνικό μουσικό περιβάλλον
• Διαθεματικές προσεγγίσεις στη μουσική εκπαίδευση
• Ιστορικές και πολιτισμικές διαστάσεις και σύγχρονες εκπαιδευτικές πρακτικές
• Μουσικές εμπειρίες με νόημα
• Φύση της μουσικής γνώσης
• Μουσική ψυχολογία και ταυτότητες
• Μουσική και κοινότητες

Η Σεμίνα Ακριβοπούλου είναι απόφοιτη του Τμήματος Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (2015-2019). Ταυτόχρονα, σπούδαζε κλασική κιθάρα, και Ανώτερα Θεωρητικά και παρακολουθούσε σεμινάρια Μουσικοθεραπείας. Το 2021 απέκτησε πτυχίο Αρμονίας. Συνέχισε τις σπουδές της στη μουσική, παρακολουθώντας το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Μουσική Εκπαίδευση σε Τυπικά και Άτυπα Περιβάλλοντα» του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ (Οκτώβριος 2022 - Μάρτιος 2025). Η επαγγελματική της εμπειρία περιλαμβάνει τη μουσική εκπαίδευση και μουσικές δράσεις στην τρίτη ηλικία, τη διδασκαλία φιλολογικών μαθημάτων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τη διδασκαλία μουσικής προπαιδείας και μουσικοκινητικής αγωγής. Τα ενδιαφέροντά της εστιάζονται στη μουσική στην κοινότητα και στις τυπικές και μη τυπικές μορφές μάθησης.