Η μουσική πράξη αποτελεί κομμάτι της ζωής μας από τις πρώτες στιγμές της ανθρωπότητας. Από τότε, αμέτρητοι στοχαστές έχουν μιλήσει για την αξία και την ουσία της, και οι φιλόσοφοι της μουσικής έχουν εντάξει τις σχετικές τους θεωρίες στα μεγάλα φιλοσοφικά τους συστήματα. Είναι εντυπωσιακό ότι αν και ο εμπειρισμός του Αριστοτέλη είναι αυτός που οδήγησε τελικά στη συγκρότηση των επιστημών, οι πρώιμες φιλοσοφίες της μουσικής ανέπτυξαν με επιμονή τις βασικές αρχές της ορθόδοξης αισθητικής με τρόπο που τελικά τις απομάκρυνε σε μεγάλο βαθμό από αυτό που θα αποκαλούσαμε σήμερα κοινωνικές επιστήμες και από τα επιχειρήματα που αυτές παρέχουν ενάντια στις εικασίες της αισθητικής. Αυτή η τάση είναι ακόμη και σήμερα ιδιαίτερα ορατή στους κύκλους των εκπαιδευτικών μουσικής, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να συλλάβουν λογικά την ύπαρξη και τη μελέτη της μουσικής, οδηγήθηκαν στο να αξιώνουν για τους ίδιους την ιδιότητα του «φιλοσόφου» και να θεωρούν τις προσπάθειές τους «φιλοσοφία». Με τόσους πολλούς φιλόσοφους θα περίμενε κανείς ότι υπάρχει πλέον μεγαλύτερη σαφήνεια για αυτά τα σημαντικά ζητήματα και ερωτήματα. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην εισήγησή μου θα επιχειρήσω μια παρουσίαση της ιστορίας αυτών των προσπαθειών και των αποτυχιών τους και θα προτείνω «νεοπραγματιστικά» συμπεράσματα εμπλουτισμένα από τα συμπεράσματα της «φαινομενολογικής κοινωνιολογίας». Για αυτό, τελευταία έπαψα να αναφέρομαι στα ευρήματά μου ως «πραξιακά» (praxial) και υιοθέτησα τον όρο «πρακτιακά» (pra-xi-cal), ως αντήχηση και προς την έννοια «πρακτικός» (practical). Προτείνω ότι η σύγχρονη σκέψη για τη μουσική στην εκπαίδευση, απελευθερωμένη από τις αναλυτικές αισθητικές θεωρίες για τη μουσική και τη μουσική εκπαίδευση, θα πρέπει να επιστρέψει στις «πρακτι(α)κές» απαρχές της.

• Εκπαιδευτικές πολιτικές για τη μουσική εκπαίδευση (διαχρονικά και συγχρονικά)

Ο Thomas A Regelski είναι ομότιμος καθηγητής μουσικής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (Fredonia) όπου δίδαξε διεύθυνση χορωδίας, διδακτική της μουσικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αρχές της μουσικής εκπαίδευσης (1970-2001). Από το 2001 μέχρι σήμερα διδάσκει μαθήματα επιστημονικής γραφής στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι. Δίδαξε επίσης μουσική σε δημόσια σχολεία του Bemus Point και του Middletown της Νέας Υόρκης, στο Πανεπιστήμιο Aichi στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας (1985), στην Ακαδημία Sibelius στο Ελσίνκι της Φινλανδίας (ως υπότροφος Fulbright το 2000) και ήταν προσκεκλημένος ερευνητής στο Κέντρο Ερευνών για τη Φιλοσοφία της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1991). Είναι συνιδρυτής της πρωτοποριακής διεπιστημονικής ένωσης στοχαστών από όλο τον κόσμο για τη μουσική, The MayDay Group (http://www.maydaygroup.org/) (1993), πρώτος επιστημονικός επιμελητής του ηλεκτρονικού περιοδικού της, Action, Criticism, and Theory for Music Education [ACT] (2002-07) (http://act.maydaygroup.org/) και ιδρυτής και επιστημονικός επιμελητής του περιοδικού TOPICS for Music Education Praxis (http://topics.maydaygroup.org/). Είναι συγγραφέας περισσότερων από 130 άρθρων σε περιοδικά με κριτές και των βιβλίων: Principles and Problems of Music Education (1975), Arts Education and Brain Research (1978), Teaching General Music (1981) και Teaching General Music in Grades 4-8 (2004), A Brief Theory of Music as Social Praxis (2012), Curriculum Philosophy and Theory for Music Education Praxis (2021) και επιστημονικός συνεπιμελητής (με τον J. T. Gates) του συλλογικού τόμου Music Education for Changing Times (2009).