Although Theatre is the Superlative narration of Life, the archetypal Art of nostos, nevertheless, Music signifies the universitality of Art wich serves and extols Human Word - Logos by surmounting it. The alluring conjunction of Music and Dramatic Art denotes the abrogation of the interval between Human and Divines, it abolishes Fear and leads towards an exquisite ennoblement through their insuperable pedagogic value and vigour. The sublime union of the Dionysiac Art and Music is profoundly  beneficial, since through the ritual embellishment, the entraiing, the elision of rotation, the succession of the levels, the creative seduction between the divine and imaginative, the unforeseen flood of the Senses, Human identity is divulged and above all, deep, unconstrained Emotions are  forged. Otherness that slight Divergence from the universe sculptures the course towards Self – knowledge and Divinity. Without the Ideological, Aesthetical and Sentimental World, without the transcendental content of myth, no community of citizens could substantially flourish. The qualitative, eclectic affinities of Music and Drama are outstandingly therapeutic, precious countenances of Human supremacy. Samuel Beckett glorifies theatre – writing and establishes it as an unequalled, poignantly compassionate Art inspired by Painting and Music- those are the sacred womb of His creation.  The “Self – sarcasm – Αυτομεμψία  of Art, the inwardness, the audacity of narration,   the ingenuous exposure and divesting of selfness –εαυτότητα betray and conquer the entrapped Ego, carrying Human Existence along the Poetic Truth of the things. The Stage Life, bewitched, barmy by Music, endows inestimable loans leading to a superior level of Knowledge, at the cradle of the unfaltering values. The educator – animator, the participant of exuberance – μέθεξις is the father of instrumentation, the leader of a primordial sacred Act, the orator of an unprecedented ravishing and harmonious Language. Thus, notion suddenly obtain a new – born, unadulterated splendour. The engrossing mingling  of Theatre and Music praise the predominance of Human Body, the elevation of the Soul, paradoxically, through their invincible, unfeigned rebeliousness Myths with its cosmogonic stoutness, dramatized,   embellished,with Music accomplishes empathy, the cultivation of motor- sensory intelligence and the sense of an imperishable, hieratical Beauty. The present introduction aims at the investigation of innovative readings and approaches on Music and Theatre Education as the most prevalent and resplendent Cultural reflections of ideology and Aesthetics of the contemporary Society. In This World of inexorable alienation, the Art of Dionysus and Apollon at School and the Community rekindles and strengthens entombed Archetypes, redefines and vigoursly forges Human identity and finally educates unaccustomed Emotions, grinding oblivion –λήθη and the rigidity of memory Bearing always the divine dew of mythical contingencies, raged Bacchus and bewailing Orpheus are Our everlasting contemporaries beyond stereotypes and the infertile Age of Prudence.

• Ταυτότητες και ετερότητες στη μουσική και τη μουσική εκπαίδευση
• Μουσικές εμπειρίες στο σχολείο, στο ωδείο και στην κοινότητα
• Πλουραλισμός και ιεραρχίες αξιών στη μουσική εκπαίδευση
• Σύνδεση της μουσικής εκπαίδευσης με την καθημερινή ζωή
• Μουσική εκπαίδευση και κυρίαρχη κουλτούρα
• Ζητήματα αναπαραστάσεων και ιδεολογιών στη μουσική εκπαίδευση (φυλή, φύλο, γλώσσα, τάξη, κουλτούρα κ.ά.)
• Η μουσική πράξη ως μέσο κατά του σχολικού εκφοβισμού
• Μουσική εκπαίδευση και Κριτική Παιδαγωγική
• Μουσικές εμπειρίες, δια βίου μουσική μάθηση και ευζωία
• Νέοι γραμματισμοί (ψηφιακός, πολυτροπικός, ηλεκτρονική πληροφορία)
• Ιδεολογίες και κοινωνικές-πολιτικές αξίες στα προγράμματα σπουδών μουσικής
• Εκπαιδευτικές πολιτικές για τη μουσική εκπαίδευση (διαχρονικά και συγχρονικά)
• Παιδαγωγική της δημοφιλούς μουσικής
• Το κρυφό πρόγραμμα σπουδών στο σχολείο και στο ωδείο (σιωπηρές αξίες, μουσικός ηγεμονικός λόγος)
• Νέες μουσικές-τεχνολογικές εμπειρίες
• Ψηφιακές μουσικές κοινότητες και εικονικά σύνολα
• Εκπαίδευση εκπαιδευτικών
• Μουσική εκπαίδευση στην ειδική αγωγή
• Ιστορία της μουσικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα
• Μουσική αγωγή, κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρώπινα δικαιώματα
• Η μουσική διδασκαλία-μάθηση σε τυπικά, μη τυπικά και άτυπα περιβάλλοντα
• Πολυτροπικές δράσεις στη μουσική εκπαίδευση
• Πολύτεχνες παραστάσεις στο σχολείο, στο ωδείο και στην κοινότητα
• Διδακτική μουσικών οργάνων και μουσικών συνόλων: φιλοσοφία, μεθοδολογίες και καλές πρακτικές

Κατερίνα Καραμήτρου: Αναπληρώτρια καθηγήτρια Κλασσικού Πολιτισμού και Αρχαίου Δράματος / Ηθοποιός, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Έχει σπουδάσει Κλασσική Φιλολογία – Φιλοσοφία - Δράμα  και Υποκριτική  στην Αγγλία. Η Διδακτορική Της διατριβή αποτελεί μια ενδελεχή έρευνα της Αισχύλειας Τραγωδίας (πλήρως Διασωζόμενα έργα και Σπαράγματα).Το κυρίαρχο επιστημονικό ενδιαφέρον  Της εστιάζεται στην πολυπρόσωπη δυναμική και στις Πολιτισμικές μεταμορφώσεις – διαστάσεις της Τραγωδίας εν γένει.  Έχει ιδρύσει την θεατρική ομάδα Φάος με στόχο τα υψηλά ενδεχόμενα, τις σύγχρονες μεταγραφές   αποκρυπτογραφήσεις – ερμηνείες του Δράματος και της Καθολικής ισχύος,  την οποία μεταγγίζουν τα Παντοτινά τα μεγάλα κείμενα και η Ελληνική Γλώσσα.  Πρωτοκαθεδρία στο Επιστημονικό και Καλλιτεχνικό Έργο Της έχει μίαν άλλη θέαση – Spectrum των ανεξοικείωτων όφεων της Δραματικής Τέχνης μέσα από τον τελετουργικό καλλωπισμό του Σώματος, την πένθιμη  φιληδονία, την εντοσθιότητα, την τρέλλα, την αυτομεμψία, το ηδονικό άλγος και προπάντων,  την άγρια ανυπότακτη και ανόθευτη ετερότητα.

Μαρία Τζίμα: Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας, κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στις «Επιστήμες της Αγωγής» με κατεύθυνση «Τέχνες και Εκπαίδευση», του Παιδαγωγικό Τμήματος  Νηπιαγωγών, Σχολή Επιστημών Αγωγής,  στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Υποψήφια Διδάκτορας στο παιδαγωγικό τμήμα Νηπιαγωγών  του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων